26 เมษายน 2552 20:06 น.
พุด
ในเส้นทางสู่สายน้ำงามสงบ
ได้ค้นพบความจริงสิ่งเลอค่า
ป่าเขาลำเนาไพรเขียวนัยน์ตา
สุดขอบฟ้าพาเต็มตื้นจิตวิญญาณ
ที่ซึ่งเมฆหมอกหยอกขุนเขา
แลงามเหงาสวยโศกสีฟ้าหวาน
รินน้ำตาฟ้าดินเป็นพยาน
ราวคืนบ้านหลังเก่าร่มเงาแสงตะวัน
ทองกวาวแดงเจิดจ้าไปทั้งต้น
พร่างหล่นเกลื่อนพื้นดั่งภาพฝัน
คูนเหลืองพราวราวสายฝนสีทองในเวิ้งวัน
นั่งเงียบงันกับงดงามในยามเย็น
เดินเดียวดายริมชายชลด้วยดื่มด่ำ
สายฝนพรำกระทบน้ำท่ามตาเห็น
ดาวรุบหรู่เดือนพรากฟ้ารอคืนเพ็ญ
ช้าช้าเต้นหัวใจสุขใดปาน
ในความมืดของราตรีที่ฝนริน
สิ้นถวิลสายเสน่หาน้ำผึ้งหวาน
ดวงดอกธรรมค่อยค่อยแย้มผลิบาน
เสียงสายธารกระซิบสั่งอย่าหวังใด
ชีพนี้ดั่งใบไม้รอหลุดร่วง
ทั้งป่าปวงมากมายใช่หรือไม่
คืนสู่หล้าดับสิ้นดินน้ำไฟ
ดั่งสายน้ำไหลไปไหลไปไม่หวนคืน....!
เดินทางไปเยือนทะเลสาบสีเงินงามสงบ*
*เขื่อนศรีนครินทร์ฯ*
ในวันฟ้าพลบโพล้เพล้เหว่ว้า
ทั่วพฤกษ์ไพรพนา
แลเห็นทองกวาวทอดอกแดงเด่นชูช่อ
ละออพ้อพรายไปกับสายลมในยามค่ำ
ยามตะวันตกดิน
ฟ้าสวยโศกราวโลกเนรมิต
ระบำเมฆร่ายฟ้อนอ้อนสายแสงสุริยา
เพลงดอกไม้ป่ากระซิบอำลาอาลัย
รอวันใหม่อาทิตย์อุทัยมาชื่นเชย
ระเหยหยาดเพชรเกล็ดแก้วน้ำค้าง
ที่พร่างพรมกลมกลิ้งกลางกลีบเกสร
นอนดูดาวราย
ใต้ผ้าห่มริมชายหาด
หัวใจหวังวาด
มิสิ้นแรงใจไฟฝัน
ที่จักสรรสร้างคุณงามความดี
ตราบชีวาชีวีจักหาไม่....!
24 เมษายน 2552 12:27 น.
พุด
วสันต์ปรอยสายในวันหนึ่ง
นั่งซึ้งซึ้งทอดตาอย่างว้าเหว่
เห็นบึงบัวกว้างใหญ่ราวทะเล
เหลือคะเนมากมายหลายร้อยพัน
อุทยานแห่งชาติสามร้อยยอด
โอบกอดด้วยขุนเขาเงาเมฆฝัน
อยากสบตาใครบางคนแล้วรำพัน
นี่สวรรค์หรือไรใจได้พบ
บัวในบึงบานไสวรับหยาดฝน
ในกมลแสนว่างสว่างสงบ
ทุกข์รานร้าวหนาวดายเดียวพลันลืมลบ
จากเจ็บจบมายาฝันวันธรรมดา
บัวบุญบานในจิตสถิตสอน
ทุกฉากตอนสัจจธรรมอันล้ำค่า
ลมหายใจพลีพร้อมการพรากลา
ในอ้อมกอดธารศรัทธาตราบนิรันดร์
22 เมษายน 2552 23:07 น.
พุด
เสรีใดไหนเล่าเท่าเสรีจิต
จินตนิมิตสู่แดนดวงดอกไม้หวาน
สู่สวรรค์บ้านนาดั่งวิมาน
ลบลารานยามโศกเศร้าในหนาววัน
หลับตานึกรำลึกถึงสายธารใส
แมกไม้ไพรพะยอมป่าหม่นเมฆฝัน
แลเห็นสายแสงทองดวงตะวัน
เย็นแสงจันทร์พร่างพรายโลมไล้รวง
ขอจุมพิตใบไม้หอม
แล้วหลอมดวงใจสู่ไพรสรวง
เก็บมาลัยเดือนดาวร้อยเรียงดวง
คล้องขวัญทรวงประดับประทับใจ
จิตดวงงามแจ่มพร่างกระจ่างยิ่ง
สู่ความจริงกว่าจริงสว่างไสว
อิสระรู้วางว่างหนทางไกล
พบโลกไพรเงียบงามนิยามชีวิต....
22 เมษายน 2552 14:50 น.
พุด
ริมระเบียงแมกไม้สลัว
หม่นมัวสิ้นแสงจันทร์ฉาย
จุดเทียนสว่างพร่างพราย
ดาวรายหลีกลี้หนีไกล
เรไรร่ำร้องก้องนา
เพลงลาแรมร้างฤาไฉน
สายลมพ้อเมฆวิเวกใจ
เทพีไพรไยเศร้าร้าวราน
ราตรีเงียบเยียบเย็นยิ่งนัก
ลั่นทมทายทักสิ้นหวาน
ระทมสังเวยตราบกาล
ยาวนานอยุติธรรมในดวงใจ
ฝากชื่นให้ชมนะที่รัก
เหนื่อยนักเอนอิงพิงไหล่
กระท่อมหอมดอกไม้ป่าของพุดไพร
ได้ยินไหมหัวใจเต้นช้าช้าว่ารักรัก...!
22 เมษายน 2552 12:37 น.
พุด
น้ำค้างร่ำไห้หยาดสายพร่าง
ในรุ่งรางแผ่นดินหนาวหมองหม่น
เทพีไพรพลีดวงจิตด้วยทุกข์ทน
เทวษวนกับพสุธาสิ้นสามัคคี
เดียวดายสิ้นคำตอบชอบด้วยเหตุ
ในอาเพทร่มแก้วมณีศรี
ยุติธรรมนำทางชนชีวี
แล้ววันนี้อยู่ไหนผู้ใดดล
ปฐพีมืดดำโลกร่ำไห้
ดวงดอกไม้ปลิดกลีบทุกแห่งหน
สังเวยกิเลสเวียนว่ายวน
สนองผลความยึดมั่นสำคัญกาย
อย่าถวิลอำนาจวาสนา
เมตตาก่อนชีพสิ้นสลาย
แท้เที่ยงแล้วทุกผู้พบความตาย
สำคัญหมายให้แผ่นดินยังยืนยง
น้อมจิตใสอธิษฐานสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ทิพย์เทวานิมิตสิ่งสูงส่ง
ให้อิสระเสรีไทยังดำรง
เพื่อธำรงชาติศาสน์กษัตราค่ายังงาม...!
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟพุด
หน้าส่วนตัว
2366
