12 สิงหาคม 2546 00:11 น.

นานเกินรอ!

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=837
ดวงใจ......
เขียนเมล์นี้..ที่โต๊ะเขียนหนังสือ..
มีดอกไม้งามรายล้อม..

หน้าวัว ที่ซื้อใหม่มาเพิ่มสดสะพรั่งในโถแก้วทรงสูง..
เข็มขาวในโถแจกันดินเผายังหอมกรุ่น..
ชบาแดงกลีบหนากับชบาสีชมพูกลีบบาง..ในแก้วสีส้ม..
เบื้องบนคือโมกพราวที่กำลังสลัดดอกใบร่วงพราว
เพราะไม่ได้ยกไปเจอแดด..

มีเทียนลูกแอปเปิ้ลสีแดง หอม หวาน(หวานอีกแล้วใครจะทำไม)
อยู่ในชามกระเบื้อง เคลือบเขียวไข่กาผสมฟ้าๆเขียวๆสวยดี..
มีกล่องเก็บปากกาที่เพิ่งได้มาจากเจเจ..
ที่ทำจากไม้ไผ่บ้องโต มาดีไซน์..ให้ใช้งานได้แบบดิบเดิม
ชอบมากเพราะว่าเป็นงานงามง่ายของภูมิปัญญาชาวบ้าน.และวิถีไทย...

มีปากกาแพง..ดูปองค์ ตรงหน้า
เพิ่งได้มาแต่ไม่กล้าใช้..ไม่เหมาะกับชีวิตเราเลย..นะ
มีตะเกียงทองเหลืองโบราณแบบที่ใช้จุดในงานพิธีมงคล..
เทียนคาอยู่ครึ่งเล่ม.. มีกล่องไม้ฉำฉาใบเล็ก
บนฝากล่องเพ้นท์ลายเรือใบอ้างว้างกลางทะเล
และพระอาทิตย์สีแดงดวงโตที่กำลังจะลาลับฟ้า

ในนั้นจะใส่กลีบดอกไม้แห้ง..ไว้จรุงใจ..หอม หอม..(ไม่หวานแล้ว)
ด้านข้างโต๊ะจะมีตะกร้าไว้ขยำขยี้กระดาษ..
ทิ้งไปไม่ไยดี.. ด้านหลังจะมี..กล่องเก็บรัก.
.ใส่งานที่พริ้นไว้มากมายแยกเป็นซองๆ.. ..............

และยังมีหลายสิ่งมากมายที่อยากให้ที่รักเห็นด้วยตา..
ในนาทีนี้ขอแค่ให้หลับตาและรู้ว่าเหนือสิ่งใด..
มีผู้หญิงคนนี้ที่รักคุณเป็นยิ่งนัก..
นั่งอยู่ตรงนี้กับฝันที่แสนดี
กับใจดวงนี้ที่ละมุนที่เฝ้าคิดถึงคุณแทบทุกนาที..ด้วยรักล้นใจ......

นานเกินรอ
............
จากกันไปนานหลายปี
ไม่มี ข่าวและวี่แวว
คิดว่า ลืมฉันเสียแล้ว
ยังนึกเสียดายดวงแก้ว
ที่หลุดลอยไป
แต่วันนี้โลกหมุนกลับ
จันทร์ที่ลับ หวนคืนฟ้าใหม่
ไฟรัก จวนเจียนมอดหมดใจ
ก็คุขึ้นมาใหม่
จุดที่ปลาย ใจบางบาง
อยากโผเข้าหาอ้อมกอด
อยากอ้อน ออดถามความเก่า
คิดถึง ฉันบ้างหรือเปล่า
เธอยังเหมือนชายคนเก่า
อยู่หรือเปล่าหนอ
แต่พอนึกขึ้นมาได้
ใจเหี่ยวหาย เหมือนใบไม้ห่อ
สงสาร คนที่บ้านจะรอ
ได้แต่แอบพ้อ
เธอให้รอ นานเกินไป

อยากโผเข้าหาอ้อมกอด
อยากอ้อน ออดถามความเก่า
คิดถึง ฉันบ้างหรือเปล่า
เธอยังเหมือนชายคนเก่า
อยู่หรือเปล่าหนอ
แต่พอนึกขึ้นมาได้
ใจเหี่ยวหาย เหมือนใบไม้ห่อ
สงสาร คนที่บ้านจะรอ
ได้แต่แอบพ้อ
เธอให้รอ นานเกินไป...

1546

love

comment

6 สิงหาคม 2546 10:13 น.

สิงห์ร้าย!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=5499

สิงห์ร้ายซ่อนเล็บ
ซ่อนเจ็บซ่อนเขี้ยวคมหวาน
ซ่อนซึ้งซ่อนร่างพบพาน
ซ่อนกานท์ซ่อนกลอนซ่อนใจ......

สิงห์ร้ายซ่อนเล็บ..
ซ่อนเจ็บสาสมสะเทือนไหว
สิงห์ร้ายฝังเขี้ยวคมหวานกัดใจ
สิงห์ร้ายไฉนตะครุบเหยื่ออารมณ์.....

สิงห์ร้ายคอยฝากรอยแผล
รอยแพ้รอยพ่ายสะสาสม
สิงห์ร้ายตายตื้นเขี้ยวคม
จะตรมวันหนึ่ง..เมื่อคนดีที่รักจากไป..ไม่มีวันหวนคืนกลับมา!

3082

love

comment

5 สิงหาคม 2546 13:47 น.

กฤษณะ

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=3468

พุดพัดชามาตามหาใครคนหนึ่ง
คนเคยซึ้งเคยเข้าใจในโลกฝัน
กฤษณะคนดีดวงชีวัน
ทุกใจฝันรอกลับมานะคนดี..

ฝากแมกไม้กระซิบใบใจยังห่วง
ดาวลาดวงเดือนลาใจใครคนนี้
มอบคืนฝันพระจันทร์หวานหยาดชีวี
ให้คนดีกลับมาอย่าพรากไกล..

มองดอกไม้ก็ให้รู้ใครคิดถึง
คนยังซึ้งยังเศร้ายังหวามไหว
ยังรอรอและรอที่เรือนไทย
กลับเถิดดวงใจไยไม่มาพาระทม

เพื่อนพี่น้องจ้องรอขอทราบข่าว
อย่าอยู่ยาวอย่างดอกคูนพุดขื่นขม
กลับมารจนางานงามปลอบระทม
กลับมาดมมาเด็ดดอกบัวน้อยลอยชูช่อ..รอหิ้งใจ รอประดับใจ!นะคนดี..

787

love

comment

5 สิงหาคม 2546 11:34 น.

ดอกไม้ให้คุณ!.

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2247

ราวฝัน ร้าวใจ ราวไพรในเมืองลวง..
.........

ดวงใจของฉัน..ที่กำลังร่อนเร่อยู่ที่เมืองไกลในอเมริกา.....
โทรมาหาแต่เช้า..บอกว่าหลับลึกด้วยเหนื่อยอ่อนแล้วนอนหลับฝันไปว่า
ได้คืนหลังกลับมา..นอนบนเตียงโบราณ
ที่มีม่านลายลูกไม้ขาวพลิ้วไหวพรายรายรอบ
กับฟูกนุ่มผ้าปูสีขาวสะอาดตา
กับหอมหมอนหอมไอแดดฤดูร้อน
กับดอมดมในอณูอวลกลิ่นดอกไม้ไทย
ที่เคยวางไว้ให้ละมุนใจริมหมอนทุกค่ำคืน..

คนดี..จากวันวาร ที่หวานหอม ตราบจนถึงวันนี้
คงไม่นานกับฝันไกลจนเกินไปนะ
ได้แต่ภาวนา ให้คืนฝันวันแสนดี
ผันผ่านมามีเธอในอ้อมกอดอ้อมใจอีกคราครั้ง..
และฉันหวังอ้อมกอดไหนไหน
คงไม่สุขใจเท่ากับอ้อมกอดแนบแน่นด้วยแรงใจแรงรัก
แรงคิดถึงนานวันจากใจของสองเราที่รักมั่นรักจริง..

วันนี้..จึงเป็นวันที่รู้สึกร้าวรานและรานร้าวเล็กๆ
กับความจำเป็นที่ต้องริดกิ่งก้านใบในวิมานดินของฉัน
ที่ได้ฝากฝัน ฝากใจทุกคืนวัน...

จำปี..ที่ดอกพราวต้นนั้น บัดนี้ก้านกิ่งกำลังตีสายไฟฟ้า
กลัวว่าถ้ามีพายุฤดูฝนพัดผ่านมาจะก่อปัญหา
จึงจำตัดใจตัดกิ่งทิ้ง ที่ฉันต้องทำท่าราวไม่รู้ไม่เห็น..

แต่กระไรเลย..ที่ดวงใจฉัน..
ราวถูกคมมีดฟาดฟันไปด้วยกับเสียงฉับๆ
บนก้านกอ ที่กระแทกกระทั้นให้
ฝันฉันกระเด็นตาม..

ราวไพร...ในบ้านที่ราวเพื่อนยาก
ลดรานร้าว ในใจคนช่างฝัน ช่างหวั่นไหว
ผู้หญิงที่หวานไหวใจละมุนคนนี้ ..
เป็นเพื่อนผู้รู้ใจประโลมใจที่แสนดี
ให้ใสเย็นเบิกบานมาช้านานนับสิบปี..

การะเวก..ที่ฉอเลาะพ้อร่วงพราวราวคนขี้น้อยใจ..
ออดอ้อนออเซาะ อวดดอกงามในยามสนธยา
บานแฉ่งเหลืองละออหอมไกล คาต้นพราวทั้งปี
ไม่มีวันหยุดเสน่ห์ห่างหาย..

เธอเป็นพันธุ์ไม้ไทย ที่มีใบเขียวใสซื่อ
ที่ทื่อๆแทงช่อพุ่งตรง ไต่ตามใจจากระแนงข้างล่าง
ถึงดาดฟ้ากว้างระเบียงบน..

ที่ฉันนี้ต้องค่อยค่อยดัดประคบประหงม ให้ไต่ตามฝัน
เป็นลายแฉล่มแกล้มคลอตา
เคลียกระจกบานกว้างให้เผยงาม
ให้เขียวสดใสสว่าง เลื้อยพันชูช่อ ละออยามแย้มยล..

ในยามเย็นย่ำ จะพลันเพลินตะลึง
กับแม่ดอกพุดซ้อน ซ่อนกลิ่น
ราวผู้หญิงที่หวานเสน่ห์ในงามเรียบง่าย
น่าเข้าใกล้สัมผัสล้ำลึก ถึงจิตวิญญาณ
ที่สะอาดละออรอคนเข้าใจในงามนั้น..

ฉันคิดฝัน ไปไกลในวันนี้
ถ้าเปรียบชีวีฉันเป็นมาลีละออ
ฉันจะขอเลือกเป็นดอกใดหนอ..ในวัยวันนี้
ที่ผันผ่านมา...

ฉันคิดเอาเอง..ว่าถ้าจะให้เลือก เป็น
ก็ขอเป็นเฉกเช่นดังดอกหญ้า ไร้กลิ่น สิ้นเจ้าของ...
มีอิสระเสรี ที่จะบานชูช่อล้อลมไกว ในทุ่งกว้าง
กับฟ้าคราม เมฆขาว กับเงียบงามกลางใจพสุธา
ในราวไพร แม้จะสิ้นไร้ใครเด็ดดมเด็ดดอม..
ก็ขอยอมเพื่อเคียงฝันเคียงธรรมชาติอย่างเสรี

ที่จะฝันไกล มีเส้นไหมไยรักถักทอทอด
ให้ล้อฝันจนตราบถึงวันสุดท้ายแห่งชีวี..ที่แสนสั้นยิ่งนักแล้ว

แล้วในยามนี้..ที่รอนรอนสนธยา
กับฟ้ากว้างสีเงินงามเข้มเบื้องบนระเบียง....
ฉันจะทอดตัวนอนหลับตานิ่งนาน
ทิ้งเรื่องราวรานร้าวทุกสิ่งที่ผ่านมา ให้ผ่านไป
หลอมละลายใจและร่างเป็นหนึ่งเดียวกับสรรพสิ่ง..รายรอบ..

เงี่ยหูฟัง..เสียงนกกา บินกลับรัง
จ้อกแจ้กจอแจ....
เหมือนดั่งดวงใจฉันพะว้าพะวังอยากคืนกลับหลังถิ่นทะเลกว้าง....
ไปนอนอ้างว้างดายเดียวรอตะวันตกดิน..ตราบชีวินจะสิ้นเป็นนิรันดร์!

770

love

comment

5 สิงหาคม 2546 10:05 น.